«ΘΕΟΣ ΕΦΑΝΕΡΩΘΗ ΕΝ ΣΑΡΚΙ»

«Ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαρούχ γ΄38).

Ἄπειρη Ἀγάπη εἶναι ὁ Θεός. Ἀγάπη ἀναλοίωτη. Εὐσπλαγχνίζεται τά πλάσματά Του καί «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμόθ. β΄ 4).

Γνωρίζει ὁ Πανάγαθος, ὅτι ὅσο ἀπομακρύνεται ὁ ἄνθρωπος ἀπό κοντά Του, τόσο ἀμαυρώνεται τό «κατ’ εἰκόνα», τόσο ἐξασθενεῖ ἡ θέλησίς του πρός τό Ἀγαθόν. Κάνει κακή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας του. Δέν συνειδητοποιεῖ τήν ὑψίστην τιμήν, πού τοῦ ἀπένειμε ὁ Πανάγαθος Δημιουργός καί γίνεται ὅμοιος μέ τά ἄλογα κτήνη καί «ἐμπήγεται εἰς ἰλύν βυθοῦ». Θεοποιεῖ τήν Ὕλη καί ἀρνεῖται τόν Δημιουργόν του, τόν Εὐεργέτην του καί βαίνει ὁλοταχῶς πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης.

Ἡ ἀνθρωπότης ἡμιθανής  ὁδεύει κατά τοῦ κρημνοῦ εἰς τήν θάλασσαν πρός ἀποπνιγμόν.  Δαιμονίζεται καί ἀποπνίγεται ( παρβλ. Ματθ. η΄ 32).

Ὁ Πανάγαθος «ἐκκύπτει (προβάλλει. ἐξέρχεται) ἐξ ὕψους  ἁγίου αὐτοῦ, ἐπίβλέπει ἐπί τήν γῆν τοῦ ἀκοῦσαι τοῦ στεναγμοῦ τῶν πεπεδημένων, τοῦ λῦσαι τούς υἱούς τῶν τεθανατωμένων...» (Ψαλμ. 101,20-22), καί σπεύδει, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη καί Ἔλεος, νά σώσῃ τά πλάσματά Του ἀπό τόν αἰώνιον θάνατο. Σπεύδει, γίνεται ὁ πλησίον.

Γίνεται ὁ Ἴδιος ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή (Ἰωάν. ιδ΄6). Προλέγει, ὑπόσχεται καί πραγματοποιεῖ τήν προαιώνιον Βουλήν Του, διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ Του, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 15-16).
«Πιστός γάρ ὁ ἐπαγγειλάμενος» (Ἑβρ, ι΄ 23). Ὑπόσχεται καί πραγματοποιεῖ τίς ὑποσχέσεις Του. 
Γνωρίζει ὁ Εὔσπλαγχνος ὅτι ὁ ἄνθρωπος θέλει νά ἐπιστρέψῃ, ἀναζητεῖ τόν Πλάστη του, τόν Θεόν του, ἀναζητεῖ μέ λαχτάρα τή σωτηρία του, ἀλλά μόνος του δέν μπορεῖ νά σωθῇ.
Στήν ἀγωνιώδη προσπάθειά του νά βρῆ τόν Θεόν, μέ σκοτισμένον τόν νοῦν του ἀπό τήν ἁμαρτίαν καταβαίνει ἀπό πτώσεως εἰς πτῶσιν. Οἱ ἄνθρωποι στήν ἀναζήτησί τους «ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν, καί ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία· ... Ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τῇ  κτίσει παρά τόν Κτίσαντα» (Ρωμ. α΄ 21-23).
Ὅμως, ὁ ἀναλλοίωτος εἰς τήν Ἀγάπην Του, ὁ μόνος Εὐλογητός εἰς τούς αἰῶνας ἔρχεται κοντά μας, πλησιάζει τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα καί τήν ὁδηγεῖ εἰς τό Πανδοχεῖον, εἰς τήν Ἐκκλησίαν Του, εἰς τό ἰατρεῖον ψυχικῶν καί σωματικῶν νοσημάτων ἄμισθον θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ, ὡς πανακής Ἰατρός.

Πλησιάζει ὅλους τούς ἀνθρώπους καί τόν καθένα 

χωριστά, καί ρίχνει λάδι στήν τρεμοσβύνουσαν λυχνίαν καί στηρίζει τόν σειόμενον ὑπό του ἀνέμου κάλαμον. Σπογγίζει τά δάκρυά μας, ἀπαλύνει τόν πόνο μας, θεραπεύει τά τραύματά μας καί γίνεται ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον».
Γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, γεννᾶται ἐκ Παρθένου καί ἐκ Πνεύματος ἁγίου. Φανερώνεται ἐν σαρκί ὁ ἀόρατος, ὁ ἀναφής ψηλαφᾶται. Ὁ ἀπρόσιτος γίνεται προσιτός.
«Ράκει σπαργανοῦται, ὁ ἀναφής ὡς βρέφος».

Τοῦτο τό ὁμολογουμένως μέγα μυστήριον δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. ᾿ Ο «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί. Ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Α΄Τιμόθ. γ΄ 16. Βαρούχ γ΄38). Τό γεγονός τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι μυστήριον ξένον καί παράδοξον, εἶναι ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν, ξεπερνάει τήν νοητικήν ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου, τό Πῶς ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά ἀνοίξῃ τό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς τῶν ἀνθρώπων πρός τόν Θεόν. Σαρκώνεται ἡ Ἀγάπη, ἀνταλλάσσει ἀσπασμόν μέ τήν Ταπείνωσι, γιά νά μᾶς ὑψώσῃ, μέ τήν ἄκρα Ταπείνωσί Του, μέχρι τό Θρόνο τοῦ Θεοῦ Πατρός, καί γιά νά μᾶς κρατήσῃ στό ὕψος αὐτό μέ τήν Ἀγάπη Του, ὑπολιμπάνων τόν ἑαυτόν Του ἡμῖν ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ. 

Μέ ἄλλα λόγια· Ἐταπεινώθη καί ἔπαθε γιά μᾶς, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον».

Προσθήκη λεζάντας

Τώρα ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας καί κρούει τήν θύραν τῆς ψυχῆς μας θέλει τή σωτηρία μας καί μᾶς καλεῖ κοντά Του, γιά νά μᾶς χαρίσῃ  τήν ἀνάπαυσι καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων», ὅπου θά ἐξαλείψῃ ὁ Θεός πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν» (Ἀποκ. ζ΄ 17).

Εἶναι καιρός νά γονατίσουμε καί γονυκλινεῖς νά εἰσέλθουμε στό Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ καί σιωπηλά, εὐλαβικά νά προσκυνήσουμε τό Θεῖον Βρέφος. Νά ἐναποθέσουμε στά πόδια Του τίς ἁμαρτίες μας ,καί, μέ τή Χάρι Του νά ἀκολουθήσουμε τά Χνάρια Του. νά βιώσουμε τήν ταπείνωσι καί τήν ἀγάπη του καί τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς μας νά ζήσωμεν εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὑμνοῦντες Αὐτόν, τόν Λυτρωτήν καί Σωτῆρα μας, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Αγίῳ Πνεύματι, ἀπό τοῦ τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Διότι Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα, ἡ τιμή καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

«Σήμερον ὁ Χριστός, ἐν Βηθλεέμ γεννᾶται ἐκ Παρθένου.

Σήμερον ὁ ἄναρχος  ἄρχεται, καί ὁ Λόγος σαρκοῦται.

Αἱ Δυνάμεις τῶν οὐρανῶν ἀγάλλονται, καί ἡ γῆ σύν τοῖς ἀνθρώποις εὐφραίνεται. Οἱ Μάγοι τά δῶρα προσφέρουσιν· οἱ Ποιμένες τό θαῦμα κηρύττουσιν· ἡμεῖς δέ ἀκαταπαύστως βοῶμεν·

Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».