ΔΙΔΑΣΚΑΛΕ, ΤΙ ΠΟΙΗΣΑΣ ΖΩΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΩ; (Β΄)

Β΄

Ἡ Ἁπομάκρυνσις ἀπό τό Θεό εἶναι Θάνατος.

«Ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπό Ἱερουσαλήμ εἰς Ἱεριχώ, καί λῃσταῖς περιέπεσεν· οἵ καί ἐκδήσαντες αὐτόν καί πληγάς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα» (Λουκ. ι΄ 30).

«Δύο καί πονηρά ἐποίησεν ὁ λαός μου· ἐμέ ἐγκατέλιπον πηγήν ὕδατος ζωῆς, καί ὤρυξαν  ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν» (Ἱερεμ.  β΄ 13).

Ὁ πανάγαθος καί πάνσοφος Δημιουργός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ», μέ νοῦν καί ἐλευθερίαν. Τόν ἔπλασεν μικρόν θεόν, μικρόν δημιουργόν καί τόν ἐγκατέστησεν εἰς τόν Παράδεισον ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν. Ὡς ἄπειρη ἀγάπη ὁ Θεός ἔδωκε στόν ἄνθρωπον τήν Ἐντολήν, ὡς Ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον, ὥστε διά τῆς ὑπακοῆς νά μείνῃ ἐν τῇ ἀγάπῃ, νά ἀσκηθῇ εἰς τήν τελείωσιν τῆς ἀγάπης καί τῆς εὐγνωμοσύνης πρός τόν Εὐεργέτην καί Θεόν Του καί νά φθάσῃ ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα εἰς τό καθ’ ὁμοίωσιν», ἀπό «δυνάμει»

θεός, νά γίνῃ καί «ἐνεργείᾳ» θεός, θεός κατά χάριν.

Τίμησε τό πλᾶσμα Του καί τοῦ ἔδωκε τή Χάρι νά εὑρίσκεται κοντά Του σέ διαρκῆ ἐπικοινωνία μαζί Του. Μποροῦσε, δηλαδή, ὁ Πρωτόπλαστος νά ἵσταται «ἐνώπιος ἐνωπίῳ» καί νά  συνομιλεῖ μέ τόν Δημιουργόν καί Κύριόν του, ὅπως συνομιλεῖ ὁ φίλος μέ τό φίλον το (Ἔξοδ. 33,11) καί νά ἀπολαμβάνῃ τήν αἰώνιον ζωήν καί μακαριότητα.

Ὁ ἄνθρωπος ὅμως δέν κατενόησε τήν τιμήν. Ἔκαμε κακήν χρῆσιν τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας του.Ἠθέτησε, παρήκουσε τήν Ἐντολήν τοῦ Θεοῦ καί δέν ἔμεινεν ἐν τῇ ἀγάπῃ. Διά τῆς παρακοῆς ἀπέδειξε ὅτι δέν ἀγαπᾷ τόν Εὐεργέτην του. Τόν κυριέυσε ἡ ἔπαρσις, ὁ Ἑωσφορισμός καί ἐγκατέλειψε τό Θεόν, τήν Πηγήν τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς καί ἀπεμακρύνθην.

Τήν Ἄρνησι, τήν ἐγκατάλειψι τοῦ Θεοῦ, τήν  ἀπομάκρυνσι ἀπό «τήν πηγή ὕδατος ζωῆς», περιγράφει ὁ Προφήτης Ἱερεμίας καί  χαρακτηριστικά τονίζει τήν πώρωσι καί τή μωρία τοῦ ἀνθρώπου, πού ἐγκαταλείπει τό καθαρόν, τό ἀθόλωτον, τό διαυγές Ὕδωρ τῆς Ζωῆς, τόν ἀληθινόν Θεόν, καί ἀνοίγει λάκκους συντετριμμένους, πού δέν μποροῦν νά κρατήσουν νερό. Προσπαθεῖ νά ἱκανοποιήσῃ τή δίψα του, τίς μεταφυσικές του ἀνησυχίες,  «στά λασπονέρια» τῆς ἀποστασίας, στούς ψευδεῖς θεούς, στά ἄψυχα εἴδωλα.

Μάταια καί ἀνάξια λόγου εἶναι ὅλα τά ἐπιτεύγματα τοῦ ἀνθρώπου, χωρίς Θεόν.

Ὁ Κύριος, στήν παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου, περιγράφει λακωνικά τήν ἐξαθλίωσι τοῦ ἀνθρώπου, πού ἀπομακρύνεται ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς , ἀπό τόν Ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν διά τῆς παρακοῆς στόν πανάγιον Νόμο τῆς Ἀγάπης:

«Ἄνθρωπός τις κατέβαινεν, λέγει, ἀπό Ἱερουσαλήμ εἰς Ἱεριχώ καί λῃσταῖς περιέπεσεν· οἵ καί ἐκδύσαντες αὐτόν καί πληγάς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα».

Ἄνθρωπος ἐδῶ νοεῖται  ὁ Ἀποστάτης, πού δέν κατανοεῖ  τήν τιμήν πού τοῦ ἔκαμε ὀ Θεός καί ἀπομακρύνεται, μέ τή θέλησί του, ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς. Ἄνθρωπος  νοεῖται ὁλόκληρη  ἡ ἀνθρωπότης, πού ἀπεκδύεται τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας, τό ἔνδυμα τῆς ἁγιότητος καί ἐνδύεται τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου.

Αὐτός ὁ θεόπλαστος ἄνθρωπος κατέβαινεν ἀπό τό ὕψος τῆς ἁγιότητος τοῦ Θεοῦ καί τῆς μακαριότητος. Μέ τήν κάθοδο αὐτήν , μέ τήν πτῶσι ἐξ αἰτίας τῆς ἀλαζονίας καί τοῦ Ἑωσφορισμοῦ του, γίνεται «δέσμιος τῆς γῆς», «ἐμπήγεταια εἰς ἰλύν βυθοῦ». Ὁ Προφήτης Δαβίδ λέγει: «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ.48,13).

Κατέβαινεν ἀπό τό ὕψος τῆς Θεότητος στά ἔγκατα

τῆς γῆς. Περιπίπτει στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι. Ἀμαυρώνει τό κατ’ εἰκόνα.

Αὐτός ὁ ἄνθρωπος περιπίπτει εἰς τούς λῃστάς-δαίμονας, στά δαιμονικά καί βρωμερά του Πάθη καί δοῦλος τῶν Παθῶν ἀπεκδύεται κάθε ἀρετήν. Γίνεται χειρότερος καί ἀπό τά ἄλογα κτήνη. Μισεῖ τό Φῶς. Μισεῖ τόν ἀδελφόν του. Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης ὁ Ἰωάννης λέγει ὅτι «ὁ μισῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ ἀνθρωποκτόνος ἐστί καί οἴδατε ὅτι πᾶς ἀνθρωποκτόνος οὐκ ἔχει ζωήν αἰώνιον ἐν αὐτῷ μένουσαν» (Α΄ Ἰωάν. γ΄ 15). Καί εἶναι, δυστυχῶς, πολλοί οἱ μιμητές τοῦ Κάϊν, οἱ ὁποῖοι μισοῦν τό φῶς καί δέν ἔρχονται πρός τό Φῶς.

Ὑπάρχουν χειρότεροι «λάκκοι συντετριμμένοι» ἀπό τήν ἀτομική βόμβα, ἀπό τήν Ὑδρογονοβόμβα ἤ ἀπό τά χημικά ὅπλα;

Τί ὠφέλησαν τήν ἀνθρωπότητα οἱ παντοειδεῖς Πύργοι τῆς Βαβέλ;

Ἡ ἀνθρωπότης καταβαίνει ἀπό πτώσεως εἰς πτῶσιν εἰς τά κατώτατα μέρη τῆς Ἱεριχούς καί κείτεται «ἡμιθανής» (Λουκ. ι΄30) «ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου» (Ματθ. δ΄ 16). Στίς καρδιές, πού ἀρνοῦνται τήν πηγή τῆς Ζωῆς, δέν ὑπάρχει ἀγάπη. Καί ὅπου δέν ὑπάρχει ἀγάπη κυριεύει ὁ Θάνατος καί, ὁ τό κράτος ἔχων τοῦ Θανάτου, ὁ Διάβολος.

Αὐτή εἶναι ἡ τραγική συνέπεια τῆς ἐγκαταλείψεως τῆς Ἁγίας Πόλεως, τῆς ἄνω Ἱερουσαλήμ, πού συμβολίζει τήν Πόλιν τοῦ Θεοῦ, τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τά ἀσάλευτα θεμέλια  στήν γνήσια ἀγάπη καί  στίς ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἱερουσαλήμ ἑρμηνεύεται ὅρασις εἰρήνης καί ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπό αὐτήν σημαίνει ἀπομάκρυνσι ἀπό τήν εἰρηνική ζωή, ἀπό τήν μακαρία ζωήν, ἀπό τήν ἔνθεον ζωήν.

Ἀντίθετα Ἱεριχώς σημαίνει κατάπτωσις, ζωή γεμᾶτη βρωμερά πάθη, τραγική πτῶσι τῆς ἀνθρωπότητος στήν Εἰδωλολατρία, στήν Ὀδύνη καί τό Θάνατο.

Στήν Παραβολή ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος ὅτι θέλει ὁ ἄνθρωπος νά σωθῇ, ἀλλά δέν μπορεῖ μόνος του καί κανείς ἀπό τούς ἀνθρώπους δέν μπορεῖ νά τόν βοηθήσῃ. Οὕτε ὁ ἱερεύς οὔτε ὁ Λευῒτης, ὁ Νόμος καί οἱ Προφῆτες,  βλέπουν τάς πληγάς , ἀλλά ἀντιπαρέρχονται. Δέν μποροῦν νά τόν σώσουν. Τόν βλέπουν, τόν δρασκελίζουν καί τόν ἐγκαταλείπουν «ἡμιθανῆ τυγχάνοντα». Ἡ ἀνθρωπότης δέν ἐγείρεται, δέν θεραπεύεται, δέν ἀνίσταται. Καμμιά ἀνθρωπίνη δύναμις δέν μπορεῖ νά τήν σώσῃ. Ἡ σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητος ἐναπόκειται μόνον εἰς τόν Σωτῆρα καί Κύριον, εἰς τόν Θεόν, ὁ ὁποῖος ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπον οὐχί εἰς ἀπώλειαν , ἀλλ’ εἰς σωτηρίαν καί ὁ ὁποῖος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄4).«Καί αὐτός προσδοκία ἐθνῶν» (Γενέσ. 49,10).