ΕΙΠΕΝ ΑΦΡΩΝ ΕΝ Τῌ ΚΑΡΔΙᾼ ΑΥΤΟΥ:

«ΟΥΚ  ΕΣΤΙ  ΘΕΟΣ» (Ψαλμ.13, 1-7).

Μόνον ἕνας ἄφρων, ἕνας ἀνόητος, ἀσύνετος, ἄμυαλος, ἀπερίσκεπτος, ἄνους, χωρίς νοῦ (α-φρήν= χωρίς φρένας), χωρίς διάνοια, χωρίς τό πνεῦμα, χωρίς τό λογικό, ἀρνεῖται τήν ὕπαρξι τοῦ Ἑνός καί Μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ.

Μόνον ἕνας ἄφρων,  δηλαδή ἕνας μή ἔχων σῶας τάς φρένας, ἕνας παράφρων, μωρός, κουτός, βλάξ, ἀρνεῖται τήν ὕπαρξιν τοῦ Ἑνός καί Μόνου παναγάθου Πανσόφου καί Παντοδυνάμου ἀληθινοῦ Θεοῦ, δημιουργοῦ τοῦ Σύμπαντος Κόσμου.

Ὁ Θεός εἶναι  ὁ Πρῶτος, ὁ ὑπέρτατος Νοῦς  καί εἶναι μόνον «νοῒ προσιτός». Ἐπειδή ὁ ἄνθρώπινος νοῦς εἶναι κάτι τό συγγενές μέ τόν Θεόν, εἶναι τό θεῖον ἐμφύσημα (Γενέσ. β΄ 7), μόνον διά τοῦ καθαροῦ, τοῦ ὑγιοῦς νοός μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά προσεγγίση τόν ἀπρόσιτον.

Ἄφρων εἶναι αὐτός πού δέν ἔχει ὑγιῆ τόν ὀφθαλμόν τῆς ψυχῆς, δέν ἔχει ὑγιῆ τόν νοῦν, εἶναι ἄνους, ἄφρων. Συνεπῶς, ὁ βλαμμένος νοῦς, ὁ ἄφρων, ὁ ἐστερημένος νοῦ, ὁ εὑρισκόμενος εἰς κατάστασιν πλήρους διανοητικῆς ἀνεπαρκείας, ὁ ἐκτός ἑαυτοῦ, ὁ ἄμυαλος, πῶς εἶναι δυνατόν νά πλησιάσῃ τόν Πρῶτον, τόν Ὑπέρτατον Νοῦν, τόν πάντων ἐπέκεινα, ἐάν πρῶτα δέν ἔλθῃ «εἰς ἑαυτόν» καί δέν μετανοήσῃ εἰλικρινά καί ἔμπρακτα;

Ὁ Σοφός Σολομών λέγει ὅτι ὁ Θεός ἐλέγχει καί τιμωρεῖ τόν ἄφρονα, πού  δέν μετανοεῖ, ἀλλά ἐμμένει εἰς τήν ἄρνησιν  τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄφρων, καί προσβάλλει τήν θείαν δύναμιν. Πρό πάντων δέ «εἰς κακότεχνον ψυχήν, σέ ψυχή, πού μηχανεύεται κακά, δέν θά εἰσέλθῃ ἡ θεία σοφία, πολύ δέ περισσότερον δέν θά κατοικήσῃ ἡ σοφία εἰς ἄνθρωπον πουλημένον εἰς τήν ἁμαρτίαν (πρβλ. Σοφ. Σολομ. α΄ 3-4. πρβλ. καί Ρωμ. ζ΄14).

Ὁ λόγος διά τόν ὁποῖον δέν εἰσέρχεται οὔτε κατοικεῖ τό πνεῦμα εἰς τούς ἄφρονας εἶναι ὅτι τό ἅγιον Πνεῦμα, πού παιδαγωγεῖ τόν ἄνθρωπον ἀποφεύγει τίς δόλιες ψυχές καί στέκεται μακρυά ἀπό τόν ἄνθρωπον, πού σκέπτεται ἀσύνετα καί ὁ  ὁποῖος θά τιμωρηθῇ ὅταν ἔλθῃ ἡ ὥρα τῆς τιμωρίας τῆς ἀδικίας του. Τό ἅγιον Πνεῦμα, πνεῦμα παιδείας, φεύξεται δόλον (Σοφ. Σολομ. α΄5).

Ὁ ἄφρων ἀρνεῖται τήν ὕπαρξι τοῦ Ἑνός καί Μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ καί ὄχι μόνον καυχιέται πώς εἶναι  ἄθεος, ἀλλά στήν οὐσία  βυθίζεται εἰς ἰλύν βυθοῦ, ὑψώνει σέ Θεότητα τήν Ὕλη. Ἀρνεῖται τόν Ἀληθινόν Θεόν, τόν Πάνσοφον καί Παντοδύναμον Δημιουργόν τοῦ Σύμπαντος κόσμου, καί λατρεύει τόν Βόρβορον, τόν Διάβολον, τόν Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα.

Ἡ ἀθεῒα, «ὁ ἀθεῒσμός, εἶναι μια θεωρία ἀφρόνων, πού συνίσταται στήν ἄρνησι τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ ... Ὁ ἀθεϊσμός εἶναι μεγάλη πλάνη, θανάσιμη γιά τήν ἀνθρωπότητα» (Andre  Lalande, Λεξικόν τῆς Φιλοσοφ.  ἔκδ. Πάπυρος, Ἀθῆναι 1955. Τόμ. Α΄σελ.53-540).

Τά ἐγκλήματα τῆς ἀθεῒας δέν περιγράφονται, ἀλλά εἶναι σέ ὅλους γνωστά. Τά καθεστῶτα, πού υἱοθέτησαν τόν Ὑλισμό καί τήν ἀθεῒα, κατατυράννησαν, καί ὅπου ἀκόμη ὑπάρχουν ὑπολείμματα, κατατυραννοῦν, τόν κόσμον.

Ὁ ἄθεος εἶναι ἄφιλος, θεομίσητος, χωρίς φίλους τρέφει μῖσος θανάσιμον  ἐναντίον τῆς Ἠθικῆς, ἀρνεῖται τόν Θεόν, μισεῖ τήν πνευματική ζωή, πολεμεῖ μέ λυσσώδη μανίαν τήν ἀληθινήν Θρησκείαν τῆς Ἀποκαλύψεως, τόν Χριστιανισμόν καί κυρίως  τήν Ὀρθοδοξίαν.

Ὁ ἀνδρῶν ἁπάντων σοφώτατος Σωκράτης ὁμολογεῖ πίστιν εἰς Ἕνα Θεόν καί ἀπολογούμενος διακηρύττει ὅτι: Ἀδίκως κατηγοροῦμαι. Πιστεύω στό Θεό, «Καί οὐκ εἰμί τό παράπαν ἄθεος», δέν εἶμαι καθόλου ἄθεος ( Πλάτ. Ἀπολ. Σωκράτους XIV (14) C ).

Ἄθεος εἶναι αὐτός, πού ἀρνεῖται τόν Θεόν, δέν θέλει νά ἔχῃ Θεόν, διότι ὁ Θεός εἶναι τό Φῶς, εἶναι Ἀγάπη. Ὁ ἄθεος εἶναι ὁ ἄφρων, ὁ ἄμυαλος, ὁ ὑλιστής, πού κυλίεται στή λάσπη. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἔχει ἀγάπη καί μισεῖ τό Φῶς.

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀναφέρει τούς λόγους τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐξηγεῖ τόν λόγο καί τήν αἰτία, πού κρίνονται καί καταδικάζονται οἱ ἄπιστοι. Ὁ λόγος εἶναι οὗτος ὅτι τό φῶς  τῆς ἀληθείας, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τό φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται στόν κόσμον, ἦλθε στόν κόσμον, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι ἠγάπησαν, ἐπροτίμησαν τό σκοτάδι τῆς πλάνης καί ὄχι τό Φῶς, διότι ἦσαν πονηρά τά ἔργα τους. Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα μή ὑπό τό φῶς ἐλεγχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ» (Ἰωάν. γ΄ 19-20. Παρβλ. καί Ἰωάν. ε΄ 29. Ματθ. κε΄ 46).

Ὅποιος θέλει νά πλησιάσῃ τό Φῶς πρέπει νά καθαρίσῃ τόν ἑαυτόν του, νά ἔλθῃ εἰς ἑαυτόν, νά μετανοήσῃ εἰλικρινά καί νά ἐπιστρέψῃ στήν Πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος. Νά πιστέψῃ στόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν  καί σώφρων νά ἐπιστρέψῃ κοντά Του. Ὁ Μακρόθυμος Κύριος δέν ἐξαναγκάζει κανέναν καί οἱ ἄφρονες, οἱ ὀλίγοι ἀνεγκέφαλοι, συνεχίζουν νά ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ. Συνεχίζουν νά λατρεύουν τά ἄψυχα εἴδωλα, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων.

Συνεχίζουν νά προσκυνοῦν τά δαιμόνια καί «κατ’ ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ»  συνεχίζουν τούς φόνους, τίς μαγεῖες, τίς πορνεῖες καί τίς κλοπές τους. Καί ἄν πολλοί φέρουν τό ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ, κατά βάθος εἶναι εἰδωλολάτρες, πού ἔχουν Θεό τήν Ὕλη καί εἴδωλα τους ἔχουν τό Χρῆμα, τήν σάρκα καί τόν κόσμον (πρβλ. καί  Ἀποκ. θ΄ 20-21). Παραμένουν ἄφρονες, ἄθεοι, φανατικοί πολέμιοι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἄτομα ἐκφυλισμένα, ανώμαλα, διαφθορεῖς τῆς ἀνθρωπότητος, πού νομιμοποιοῦν τήν ἀνηθικότητα, τή διαστροφή, ἀκόμη καί στήν Πατρίδα μας, πού εἶναι κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ, ἡ καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁ Προφήτης Δαβίδ στόν Ψαλμό 13, μέ τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, περιγράφει τήν παγκοσμίαν  καί τή βαθειά διαφθορά τῶν ἀνθρώπων, πού βρίσκονται μακρυά ἀπό τό Θεό, τῶν ἀφρόνων, καί τονίζει ὅτι αἰτία τῆς σαπίλας, τῆς διαφθορᾶς εἶναι ὁ ἀθεϊσμός, ἡ ἄρνησις τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπό τόν Κύριο, πού εἶναι ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Ὁ ποιητής φέρει σάν παράδειγμα τῆς διαφθορᾶς τήν σκληρή καί ἀπάνθρωπη διαγωγή τῶν δυνατῶν ἐπί τῶν ἀδυνάτων, ἐντός τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Λαοῦ:

1.«Εἶπεν ἄφρων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός.

Διεφθάρησαν ἐν ἐπιτηδεύμασιν, οὐκ ἔστι ποιῶν 
χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός.

2. Κύριος ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψεν ἐπί τούς υἱούς 

τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἰδεῖν εἰ ἔστι συνιών ἤ ἐκζητῶν
τόν Θεόν.

3.Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν

χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός. Τάφος ἀνεωγμένος ὁ
λάρυγξ αὐτῶν, ταῖς  γλώσσαις αὐτῶν ἐδολιοῦσαν· ἰός
ἀσπίδων ὑπό τά χείλη αὐτῶν, ὧν τό στόμα ἀρᾶς 
καί πικρίας γέμει, ὀξεῖς οἱ πόδες αὐτῶν ἐκχέαι αἷμα, 
σύντριμμα καί ταλαιπωρία ἐν ταῖς ὁδοῖς  αὐτῶν, καί
ὁδόν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν· οὐκ ἔστι φόβος Θεοῦ
ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν.

Πουλημένος στήν ἁμαρτία  σκέφτηκε μέσα του ὁ ἄφρων, ὁ ἀσεβής, ὅτι  δέν ὑπάρχει Θεός. Συνέπεια τῆς βλακώδους αὐτῆς σκέψεως, τοῦ ἄφρονος καί τῶν ὁμοίων του, ὡδήγησε τήν ἀνθρωπότητα στή διαφθορά, λέγει ὁ Δαβίδ.

Ὁ ἄφρων καί οἱ ὅμοιοί του διεφθάρησαν διότι «ἤλλαξαν τήν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ, οἱ ἄφρονες, ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου...» (Ρωμ. α΄ 23) καί μέ τήν ἁμαρτωλή καί τήν ὅλως ἀνήθικη συμπεριφορά τους ἐβδελύχθησαν, ἔγιναν βδελυκτοί  ἀπό τόν Θεόν, μέ τά ἄνομα  ἔργα τους, καί μισητοί γιά τίς ἀνόσιες καί πονηρές πράξεις τους. Διότι «μετήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει, παρά τόν κτίσαντα» (Ρωμ. α΄ 25), μέ συνέπεια τήν ὁλοκληρωτική ἐξαχρείωσί τους, ὅπως ἄριστα τήν περιγράφει ὁ Παῦλος (Ρωμ. α΄26-32). Διεφθάρησαν καί ἐβδελύχθησαν τόσον, ὥστε νά μήν ὑπάρχει ἄνθρωπος νά κάμῃ τό ἀγαθόν, νά μήν ὑπάρχει οὔτε ἕνας.

Ὁ Δαβίδ ἀναφέρει ὅτι ὁ Κύριος ἔσκυψε ἀπό τό ὕψος τοῦ οὐρανοῦ καί πρόσεξε τούς ἀνθρώπους νά δῆ ἄν ὑπάρχει μεταξύ τους κανείς μέ σύνεσι, πού νά πιστεύῃ στό Θεό ἤ  νά ἀναζητῇ μέ λαχτάρα  τόν Θεόν καί νά προσπαθῇ μέ ἐναρέτους  πράξεις νά εὐαρεστήσῃ Αὐτόν. Καί ἀλλοίμονον!  Τί διαπιστώνει ὁ Κύριος;

Διαπιστώνει ὅτι «πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός» .Ὅλοι ξέφυγαν ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Βουτήχτηκαν στό Βόρβορο, στή λάσπη. Δέν ὑπάρχει κανείς, πού νά πράττῃ τό ἀγαθόν. Δέν ὑπάρχει  οὔτε ἕνας καθαρός. Οὔτε ἕνας (παρβλ. καί Ἰώβ ιδ΄ 4-5).

Ὁ λάρυγκας αὐτῶν εἶναι σάν ἀνοικτός τάφος, πού ἀναδίδει μολυσματική δυσωδίαν, βρωμερές ἀναθυμιάσεις. Μέ τίς πονηρές γλῶσσες τους ἐπινοοῦν καί ἐκφράζουν δόλια ψεύδη καί φαρμακερές συκοφαντίες. Δηλητήριον φαρμακερῶν ἀσπίδων ὑπάρχει κάτω ἀπό τά χείλη τους. Τό στόμα τους εἶναι γεμᾶτο ἀπό κατάρες  ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί ἀπό δολιότητες καί πικρίες ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων. Τά πόδια τους τρέχουν μέ ταχύτητα, γιά νά χύσουν αἷμα. Εἰς τούς δρόμους τῆς ζωῆς τους καί μέ τίς πράξεις τους σπείρουν συντρίμματα καί ταλαιπωρίες, καταπιέσεις  καί ἀθλιότητες. Κατατυραννοῦν τούς ἀθώους συνανθρώπους τους. Δέν ἔχουν  ψυχική γαλήνη καί εἰρηνική ζωή μέ τούς ἄλλους ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτωλότητός τους. Δέν ἔχουν φόβο Θεοῦ, οἱ ἄφρονες!

Στή δευτέρα ἑνότητα (Ψαλμ. ιγ΄ 4-6) περιγράφει ὁ Προφήτης  τήν τυραννικήν καί ἀσυνείδητη συμπεριφορά τοῦ ἄφρονος καί τῶν ὁμοίων του, πού καταπιέζουν καί κατατυραννοῦν σκληρά καί ἀπάνθρωπα τό Λαό τοῦ Θεοῦ. Καί τονίζει ὁ Προφήτης ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι μαζί μέ τούς παράφρονες καί γι’ αὐτό ἔχουνε καταληφθῇ ἀπό φόβο. Γνωρίζουν ὅτι  τό κακό ἐμεγάλωσε καί θά τιμωρηθῇ:

«Οὐχί γνώσονται πάντες οἱ ἐργαζόμενοι τήν ἀνομίαν; Δέν θά συνετισθοῦν λοιπόν καί δέν θά βάλουν ποτέ μυαλό ὅλοι ἐκεῖνοι, οἱ ἄφρονες, οἱ ἄθεοι, πού ἐργάζονται τήν ἀνομίαν; Δέν θά συνέλθουν καί δέν θά συνετισθοῦν; Οἱ ἐσθίοντες τόν λαόν μου βρώσει ἄρτου τόν Κύριον οὐκ ἐπεκαλέσαντο. Αὐτοί πού κατατρώγουν τόν λαόν μου μέ τόσην ἀσυνειδησίαν, σάν νά τρώγουν τό συνηθισμένο ψωμί,  κατατρώγουν τόν λαόν τοῦ Θεοῦ σάν «ψωμοτύρι». «Κατέφαγον τάς σάρκας τοῦ λαοῦ μου καί τά δέρματα αὐτῶν ἐξέδειραν καί τά ὀστά αὐτῶν συνέθλασαν καί ἐμέλισαν ὡς σάρκας καί ὡς κρέα εἰς χύτραν» (Μιχ. 3,3 ). Αὐτοί, ὁ ἄφρων καί οἱ ὅμοιοί του, ποτέ δέν θά συνέλθουν, διότι ποτέ δέν ἐπεκαλέσθησαν τό ὄνομα Κυρίου. Αὐτοί οὐδέποτε προσευχήθηκαν εἰς τόν Κύριον. Ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξί Του, οἱ ἄθεοι. Γι αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί καταλαμβάνονται ἀπό πανικόν φόβον, χωρίς φοβικόν ἀντικείμενον. Μεγάλη εἶναι ἡ δυστυχία τους !

 Ἐκεῖ  ἐδειλίασαν φόβῳ, οὗ οὐκ ἦν φόβος, ὅτι ὁ Θεός ἐν γενεᾷ δικαίᾳ. Κατήντησαν νά φοβοῦνται ἐκεῖ, ὅπου δέν ὑπάρχει φόβος, διότι ὁ Κύριος δέν εἶναι μαζύ τους, ἀφοῦ ἀρνοῦνται, οἱ ἄθεοι καί ἄμυαλοι,  τήν ὕπαρξίν Του. Ὁ Κύριος εἶναι προστάτης μόνον εἰς τήν γενεάν τῶν δικαίων καί ὄχι αὐτῶν. «Ὅτι γινώσκει Κύριος ὁδόν δικαίων καί ὁδός ἀσεβῶν ἀπολεῖται» (Ψαλμ. α΄ 6). Ὁ Κύριος βρίσκεται πάντοτε ἀνάμεσα, εἰς τό μέσον τῆς γενεᾶς τῶν δικαίων ἀνθρώπων, ἐν μέσῳ τοῦ λαοῦ Του, ἐν μέσῳ τῶν πιστῶν  καί τούς σκεπάζει μέ τή Χάρι Του καί τούς προστατεύει μέ τή Δύναμί Του, τούς ὑπερασπίζει ἀπό κάθε φόβο.

Βουλήν πτωχοῦ κατῃσχύνατε, ὅτι Κύριος ἐλπίς αὐτοῦ ἐστι. Ἐχλευάζετε, περιεγελάσατε σεῖς οἱ φαῦλοι, σεῖς οἱ ἀσεβεῖς  τά φρονήματα καί τίς ἀποφάσεις, τή σκέψι τοῦ καταδυναστευομένου πτωχοῦ, ἐπειδή ἐγώ ὁ Κύριος εἶμαι ἡ ἐλπίδα του. Εἰρωνεύεσθε σεῖς, οἱ ἄμυαλοι καί μωροί, τόν πτωχόν καί τήν ἐμπιστοσύνη του πρός ἐμένα. Ναι !
Ἐγώ εἶμαι ἡ ἐλπίς αὐτοῦ. Βρίσκεται κάτω ἀπό τήν παντοδύναμον προστασία μου. Καί δέν ἔχει νά φοβηθῇ τίποτε καί κανένα.

Καί τέλος ὁ Προφήτης στήν τρίτη ἑνότητα (Ψαλμ. 13, 7), τονίζει τή θερμή του  πίστι, ὅτι δηλαδή  ὁ Κύριος θά ἔλθῃ καί θά σώσῃ τόν Λαόν Του. Εἶναι μιά θερμή προσευχή τοῦ Δαβίδ ὑπέρ τῆς λυτρώσεως τοῦ Ἰσραήλ, στήν ὁποίαν ἀποκρίνεται ὁ Θεός μέ τή θεία κένωσι, μέ τή θεϊκή συγκατάβασι, τήν ἐνανθρώπησι τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, μέ τή Σταύρωσι καί τήν Ἀνάστασίν Του, ἀλλά κυρίως καί μέ τήν Δευτέραν ἔνδοξον Παρουσίαν Του, κατά τήν ὁποίαν θά δώσῃ τό ὁριστικόν Τέλος στό Κακό, θά ἀποδώσῃ στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του καί κατά λόγον Δικαιοσύνης, οἱ ἀσεβεῖς, οἱ χλευαστές,  οἱ  ἀμετανόητοι ἄθεοι, οἱ ἄφρονες «ἀπελεύσονται εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δέ δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ματθ. κε΄ 46).

«Τίς δώσει ἐκ Σιών τό σωτήριον τοῦ Ἰσραήλ; Ἐν τῷ  ἐπιστρέψαι Κύριον τήν αἰχμαλωσίαν τοῦ λαοῦ αὐτοῦ ἀγαλλιάσεται Ἰακώβ καί εὐφρανθήσεται Ἰσραήλ».

Ποιός θά ἔλθῃ ἀπό τήν Σιών καί θά δώσῃ τήν σωτηρίαν στόν καταδυναστευόμενον λαόν τοῦ Θεοῦ, σέ ὅλους τούς πιστούς; Αὐτό θά γίνῃ ἀσφαλῶς ὅταν ὁ Θεός τό θελήση. Ὅταν ὁ Θεός  ἐπαναφέρει τόν λαόν Του, ὅταν τούς ἐλευθερώση ἀπό τήν κάθε εἴδους αἰχμαλωσίαν, θά σκιρτήσουν ἀπό ἀγαλλίασιν οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἰακώβ. Ἀλήθεια! Θά γεμίσουν ἀπό εὐφροσύνην οἱ καρδιές  ἐκείνων πού ἔχουν ἀναθέσει  τήν ἐλπίδα τους στόν Κύριο. Θά  εὐφρανθοῦν οἱ πιστοί ἐκ τοῦ παλαιοῦ καί νέου Ἰσραήλ. Ὁ Προφήτης ἀναφέρεται στήν διά τοῦ Μεσσίου ἀποκατάστασιν τῆς Δικαιοσύνης, στήν κατάργησι τῆς 

ἀδικίας. Ἀναφέρεται στήν Νίκη καί τόν Θρίαμβο τοῦ Χριστοῦ κατά τοῦ Ἀντιχρίστου, κατά τοῦ πυρροῦ Δράκοντος καί τῶν πολεμίων τῆς Πίστεως καί στήν ἀποκατάστασιν τῶν δικαίων στήν αἰώνια Βασιλεία Του.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, γλύτωσέ μας ἀπό τήν πλάνην τῆς ἀθεῒας. Στερέωσέ μας στήν Ὀρθόδοξη Πίστι. Κύριε, μόνον Σύ ὑπάρχεις, Παντοδύναμε καί Πάνσοφε Δημιουργέ. Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Σύ εἶσαι ἡ Ἀγάπη, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Μή μᾶς ἐγκαταλείπης τούς δούλους Σου. Ἐκτός ἀπό Σένα δέν ἔχουμε ἄλλον κανέναν. Μόνον Σύ ὑπάρχεις γιά μᾶς καί κανένας ἄλλος. Σύ εἶσαι ὁ Θεός μας καί μεῖς εἴμαστε ὁ λαός Σου. Δῶσε μας τή Χάρι Σου, ὥστε νά μή Σέ ἀρνηθοῦμε ποτέ. Δῶσε μας τή Χάρι σου νά Σέ ὑμνοῦμε αἰώνια.