ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ

 

ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΚΑΘΕ ΠΙΣΤΟΥ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΊΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

 

Ἔχει περάσει ἕνας πολύς χρόνος ἀπό τή ἡμέρα τῆς Μεταθέσεως τοῦ ἀγαπημένου μου Γιοῦ, τοῦ  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ μου εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Γιά μένα εἶναι σάν νά ἦταν χθές. Δίκαιος καί εὐσεβής, «Εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος ἠγαπήθη καί ζῶν μεταξύ ἁμαρτωλῶν μετετέθη· ἡρπάγη, μή κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ ἤ δόλος ἀπατήσῃ  ψυχήν αὐτοῦ» (Σοφ. Σολ. 4,10-11). Ὅπως κάθε δίκαιος, «ἡρπάγη πρός τόν Θεόν», μετετέθη ὁ Συνταγματάρχης μας, εἰς ἕνα ἀπό τά οὐράνια, ἀγγελικά, στρατόπεδα, κατετάγη εἰς τόν Χορόν ὅλων ἐκείνων τῶν Γενναίων, τῶν Ἁγίων ἡρώων, πού ἔπεσαν «ἐν ὥρᾳ Ὑπηρεσίας, μαχόμενοι ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος», καί χαίρεται μαζί τους «τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας ἀπόλαυσιν τοῦ  ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἠμερῶν»!

Ἡ μετάβασις τοῦ Παναγιώτη μου, καθώς καί πάντων τῶν πιστῶν καί Δικαίων, ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν, εἶναι μτάβασις «διά τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν, τήν ὄντως Ζωήν. Ὅμως ἐγώ, μολονοτι γνωρίζω ὅτι τόν λύτρωσε ὁ Χριστός ἀπό τόν πόνο καί τόν πῆρε μαζί Του εἰς τήν χαράν τῆς ὄντως ζωῆς δέν μπορῶ νά ξεπεράσω τόν ΠΟΝΟ τοῦ προσκαίρου μέν, ἀλλά ἀποχωρισμοῦ ἀπό τό Παιδάκι μου. Ἐρήμωσε τό σπίτι μου καί συνεχίζει νά ματώνει ἡ καρδιά μου, μοῦ λείπει ἡ Καλωσύνη του καί ὀ γλυκός του λόγος... καί συνεχίζω  νά θρηνῶ τόν ἀποχωρισμό του καί αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη νά παρακαλέσω ὅλους ἐσᾶς, πού βασανίζεσθε ἀπό τό θρῆνο μου, νά μέ  συγχωρήσετε γι' αὐτή μου τήν ἀδυναμία καί μή μέ παρεξηγήσετε, πού ἐπαναναλαμβάνω καί ὑπενθημίζω στόν ἑαυτόν μου  τή διαβεβαίωσι τοῦ ΟΥΡΑΝΟΥ πρός παρηγορίαν. Ναί θρηνῶ, ἀλλά πιστεύω ὁ Χριστός, πού εἶναι Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ, μᾶς λυτρώνει, μᾶς παίρνει μαζί Του, στήν αἰώνια χαρά τῆς Βασιλείας Του. Δ έν μᾶς ἐγκαταλείπει σ' αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία . Μᾶς ΘΕΛΕΙ κοντά Του, στήν αἰώνια μακαριότητἀ Του, στή Βασιλεία Του, ὁ Πανάγαθος !!! ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΕΚΦΡΑΣΤῼ,  ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ!

Ἐπαναλαμβάνω στόν ἑαυτό μου,  τίς ἀλήθειες τοῦ Οὐρανοῦ καί παρηγοροῦμαι. Ἐξομολογοῦμαι δέ στήν ἀγάπη ὅλων σας, ὅτι ἔτσι μπορῶ νά συνεχίζω νά ζῶ ἐν Χριστῶ καί νά αἰσθάνομαι πολύ κοντα στόν  ἀγαπημένο μου Γιό  ἑνωμένος ἐν Χριστῷ μέ ὅλα τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα. Γιατί πραγματικά ΕΝΑΣ εἶναι ὁ Χριστός. ΜΙΑ εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του, ἡ Θριαμβεύουσα καί ἡ Στρατευομένη. ΕΝΑ εἶναι τό Σῶμα Του Χριστοῦ, ΜΕΛΗ τοῦ ὁποίου εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς οἰ Πιστοί, ζῶντες καί κεκοιμημένοι!  Αὐτή δέ ἡ πνευματική  πραγματικότης ὀφείλεται εἰς τήν Σταυρικήν Θυσίαν τοῦ Χριστοῦ, εἰς τήν ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΉΝ ΕΙΣ  ΟΥΡΑΝΟΥΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΙΝ ΟΛΩΝ ΜΑΣ!  ΔΟΞΑ Τῼ ΘΕῼ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ! 

Ας προσέξουμε , λοιπόν, ἀκόμη μιά φορά  τή διδασκαλία τῆς Ἐκλκλησίας καί ἄς παύσωμεν τῶν δακρύων.  ΟΡΘΩΣ ἡ Ἐκκλησία μας  τήν ἡμέραν τῆς Κοιμήσεως, ἑορτάζει, πανηγυρίζει «τήν  γενέθλιον ἡμέραν τῶν Δικαίων εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ  Θεοῦ». Τελοῦμεν δέ εὐχριστηρίους  λειτουργίας εἰς τή μνήμην τῶν προσφιλῶν μας, διότι ἡ Κοίμησις εἶναι τά γενέθλιά τους εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί εἶναι  Ἡμέρα Χαρᾶς.

Εὐχαριστῶ τόν Κύριόν μας, τόν  Ἰησοῦν Χριστόν, πού «συντόμευσε τίς ἡμέρες τῆς θλίψεως», πού  λύτρωσε τόν ἀγαπημένο μου Γιό, ἀπό τόν Πόνο, καί τόν μετέθεσε εἰς τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος». Τώρα δέν πονάει, ἀλλά χαίρεται τή Χαρά τῶν γενεθλίων του εἰς τήν Βασιλεία τοῦ  Θεοῦ.

Μπορεῖ κανείς νά φαντασθῆ·  Τί θά συνέβαινε, ἄν ὁ Θεός δέν μᾶς ἀγαποῦσε μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ καί μᾶς ἐγκατέλειπε ἀβοηθήτους εἰς αὐτήν ἐδῶ τήν Κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος;

Ὁ Χριστός Σταυρώθηκε, γιά μᾶς, καί δέν μᾶς ἐγκαταλείπῃ. Ἔρχεται καί μᾶς ἀνασύρει  μέσα ἀπό τόν Πόνο καί τήν Ὀδύνη αὐτῆς ἐδώ τῆς ἄθλιας παροικίας καί μᾶς ὁδηγεῖ «εἰς τόπον ἀναψυχῆς», «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Καί ἡ Ἡμέρα τῆς μεταθέσεώς μας ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν, εἶναι ἡ Ἡμέρα τῶν γενεθλίων μας εἰς τήν Πατρικήν  Ἑστίαν, εἰς τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ Πατρός.

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ μᾶς θέλει κοντά Του. Πρό τοῦ Πάθους παρακαλεῖ τόν Πατέρα, γιά μᾶς καί λέγει: «Πάτερ μου... Θέλω ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ κἀκεῖνοι(οἱ πιστοί Μαθηταί μου) ὦσι μετ’ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τήν δόξαν τήν ἐμήν ἥν ἔδωκάς μοι ὅτι ἠγάπησάς με πρό καταβολῆς κόσμου» (Ἰωάν.ιθ΄24). Μᾶς παίρνει κοντά Του, στή Δόξα Του.

Εἷναι καιρός νά καταλάβουμε καλά ὅτι ἕνα εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, Μία εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του καί ὅτι ἐμεῖς ζῶντες καί κεκοιμημένοι εἴμαστε μέλη τοῦ σώματος Αὐτοῦ. Περιπατοῦντες ἐν τῇ Ἀγάπῃ, εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Χριστόν καί μεταξύ μας. Εἴμαστε ἐμεῖς καί τά ἀγαπημένα μας Πρόσωπα, ἕνα σῶμα, μιά ψυχή ἐν Χριστῷ. Ὅτι «Θεός ἀγάπη ἐστι, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ»(Α΄ Ἰωάν. δ΄ 16). Παύσασθε τῶν δακρύων. «Τόν ἀρχηγόν τῆς σωτηρίας ἡμῶν Χριστόν δοξολογήσωμεν· αὐτοῦ γάρ ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος, κόσμος ἐκ πλάνης σέσωσται· χαίρει χορός Ἀγγέλων· φεύγει Δαιμόνων πλάνη· Ἀδάμ πεσών ἀνίσταται, Διάβολος κατήργηται». Παύσασθε τῶν δακρύων. Ὅτι αὐτεξουσίως  ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὡς Θεός δωρούμενος ἡμῖν ἀτελεύτητον ζωήν καί τό μέγα ἔλεος».

Παύσασθε τῶν δακρύων. Ὅτι Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, ἀπάτησε θανάτῳ τόν Θάνατον καί κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου, τοὐτέστι τόν Διάβολον καί Χάρισε, σέ ὅλους ἐμᾶς, ζωήν καί Ἀνάστασιν. ΑΥΤΟΝ ΔΟΞΟΛΟΓΗΣΩΜΕΝ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΕΧΟΝΤΑ ΗΜΙΝ ΤΟ ΜΕΓΑ ΕΛΕΟΣ. ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙ ΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΔΟΞΑ Τῌ ΒΑΣΙΛΕΙᾼ ΣΟΥ, ΔΟΞΑ  Τῌ ΑΝΕΚΦΡΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ!

ΕΡΧΕΤΑI Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

 

ΚΑΙ ΚΡΟΥΕΙ ΤΗΝ ΘΥΡΑΝ...

 Εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη. Ἀπό ἄπειρη Ἀγάπη ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον. «Κατ’ εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν Αὐτοῦ ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς καί εὐλόγησεν αὐτούς»(Γενέσ.α΄26-28).

Ὁ Πάνσοφος καί Πανάγαθος Θεός, Θέλει κοντά Του τήν κορωνίδα τῆς δημιουργίας Του.  Καθιστᾶ  τό πλᾶσμα Του κύριον πάντων τῶν δημιουργημάτων,  ἐγκαθιστᾶ δέ αὐτόν, τόν ἄνθρωπον, «ὅν ἔπλασε ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ΕΡΓΑΖΕΣΘΑΙ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΦΥΛΑΣΣΕΙΝ. Ἐνετείλατο δέ Κύριος ὁ Θεός τῷ Ἀδάμ λέγων· ἀπό παντός ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ, ἀπό δέ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλόν καί πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ’ αὐτοῦ· ᾟ δ’ ἄν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γενεσ. β΄15-17).

Εἶναι δέ τόση ἡ ἀγάπη του, πρός τά πλάσματά Του, ὥστε  τοῦ ὑποδεικνύει τόν τρόπον, μέ τόν ὁποῖον ὀφείλει νά ἐργάζεται, ὥστε  νά διαφυλάσσῃ τόν Παράδεισον, δηλαδή νά μένῃ ἐν τῇ ἀγάπῃ, καί νά ἀπολαμβάνῃ τήν συνεχῆ ἐπικοινωνία καί συνομιλία μέ τόν Δημιουργόν Θεόν καί Εὐεργέτην του, δεδομένου ὄντος ὅτι  «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16). Δηλαδή ὁ Φιλάνθρωπος ὑποδεικνύει τήν Ὁδόν τῆς Ὑπακοῆς τοῦ πλάσματος πρός τόν Πλάστην. Ἡ Ὑπακοή εἶναι ἡ ἀπόδειξις τῆς Ἀγάπης τοῦ πλάσματος πρός τόν Πλάστην καί Θεόν.

Ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νά Ὁδεύῃ ἐπί τῆς Ὁδοῦ τῆς Ὑπακοῆς εἰς τό Θεῖον Θέλημα, νά ἀγαπᾷ τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην του, μέ τέλεια ἀγάπη,  νά γεύεται δέ καί νά ἀπολαμβάνῃ τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ. Η ΥΠΑΚΟΗ εἰς τό Θεῖον Θέλημα εἶναι ἡ ἀπόδειξις τῆς Ἀγάπης μας εἰς τόν Θεόν. Ἡ ΠΑΡΑΚΟΗ εἶναι ἀπόδειξις ὅτι δέν ἀγαπᾶ κανείς τόν Θεόν. Η ΠΑΡΑΚΟΗ εἶναι ἐκτροχιασμός, εἶναι ἁμαρτία. ΑΜΑΡΤΑΝΩ σημαίνει ἐκτροχιάζομαι καί ἐκτροχιασμός σημαίνει ἁμαρτία καί «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτία, Θάνατος» (Ρωμ. στ΄23). Μόνον διά τῆς ἐργασίας, διά  τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ, μένομεν ἐν τῇ Ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ καί ὁ Θεός ἐν ἡμῖν. Μόνον διά τῆς ἀγάπης φυλάσσομεν τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς. ΜΟΝΟΝ διά τῆς Ὑπακοῆς, διά τῆς τελείας ἀγάπης διαφυλάσσομεν τόν Παράδεισον, δηλαδή, τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ  Προσώπου τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν εἰς μακρότητα ἡμερῶν, αἰωνίως. Διότι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί καί ὁ  μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16).

ΕΠΕΙΔΗ ὅμως ὁ ἄνθρωπος δέν κατενόησε τήν τιμήν τοῦ κατ’εἰκόνα καί ἐξέπεσε, κατέρριψε καί ἐξίσωσε τόν ἑαυτόν του πρός τά ἄλογα κτήνη, τά ἀνόητα, τά μή ἔχοντα νοῦν καί λογικόν, ὅπως αὐτός καί ὡμοιώθη πρός αὐτά, ζῶν σάν κτῆνος καί ἀποθνήσκων σάν κτῆνος(πρβλ. Ψαλμ. 48, 13,21), ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΙΝΕΙ  Ο ΣΩΤΗΡ...

ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ

 

      Σ’ αὐτούς, πού ἔπεσαν, γιά τήν ΠΑΤΡΙΔΑ.

 

Ἡ 25η Μαρτίου, εἶναι  ΔΙΠΛΗ ΓΙΟΡΤΗ, γιά μᾶς τούς ὀρθοδόξους  Ἕλληνες. Μιά γιορτή, πού περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά σήμερα, πρέπει νά γεννήσῃ στίς ψυχές ὅλων τῶν Ἑλλήνων  τή  συναίσθησι τοῦ ΧΡΕΟΥΣ, τή συναίσθησι τῆς Εὐθύνης, ἔναντι ὅλων ἐκείνων, πού ἔπεσαν,  

                   «Γιά  τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι τήν Ἁγίαν

                  καί γιά τῆς Πατρίδος τήν Ἐλευθερίαν».

 

Δέν ἔχει ἄδικο ὁ Σουρῆς ὅταν , διαπιστώνοντας τήν ἀναλγησία  τῶν σημερινῶν Γραικίλων, πού ποδοπατοῦν «τά ὅσια καί τά ἱερά μας», καί ἀσελγοῦν πάνω στά αἰματωβαμμένα Χώματα τῆς Πατρίδος μας, προσβάλλοντας κατάφωρα τίς Ἀρχές, χάριν τῶν ὁποίων ἔχυσαν τό αἷμα τους οἱ ΗΡΩΕΣ τοῦ 1821, μέ  πικρία καί πόνον ψυχῆς κραυγάζει :

« Ὦ Ἐλλάς  Ἡρώων Χώρα!

Τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;»

Χάθηκε τό φιλότιμο; Χάθηκε τό τῆς αἰδοῦς ἐρύθημα; Ἕχει δίκιο ὁ Γεώργιος Σουρῆς. Πολλοί μέ τήν  συμπεριφορά τους, δέν τιμοῦν τή ΛΕΥΤΕΡΙΑ, πού μέ τή Θυσία τους μᾶς χάρισαν οἱ ΗΡΩΕΣ τοῦ  1821!

Βογγοῦν τά αἵματα ὅλων Ἐκείνων, πού θυσιάσθηκαν γιά τήν ὀρθόδοξη Πίστι καί τή Λευτεριά. Βογγοῦν καί κράζουν καί ζητοῦν ἱκανοποίησι. ΖΗΤΟΥΝ  ΣΕΒΑΣΜΟ στίς πατροπαράδοτες Ἀρχές καί στά Ἰδανικά τῆς Φυλῆς.

Βογγοῦν καί κράζουν σέ ὅλους μας τό ΧΡΕΟΣ.  Ζητοῦν ὄχι ἁπλῶς νά γιορτάζουμε τήν 25η Μαρτίου, τήν ἐπέτειο τῆς Παλιγγενεσίας, τή Λευτεριά μας ἀπό τή σκλαβιά, ἀλλά νά διαφυλάττουμε, μέ κάθε θυσία, τήν ὀρθόδοξη Πίστι μας στό ΧΡΙΣΤΟ, καί τή Λευτεριά μας, ἀγαθά, πού μᾶς χάρισαν μέ τό αἷμα τους. ΖΗΤΟΥΝ  νά φυλᾶμε,  ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, τήν ἔνδοξη Πατρίδα μας, τήν ΕΛΛΑΔΑ καί μέ κάθε θυσία νά τήν προστατεύουμε ἀπό ὅλους τούς φανερούς καί τούς κρυφούς ἐχθρούς της.

Βογγοῦν καί κράζουν σέ μᾶς ὅλοι Ἐκεῖνοι, πού μέ τό μαρτύριό τους, μέ τίς θυσίες τους, μέ τή ζωή τους, μᾶς χάρισαν τή Λευτεριά καί ζητοῦν νά φανοῦμε ἀντάξιοί τους. Δέν ἔχουμε καιρό σήμερα, γιά διχόνοιες καί φαγωμάρες, γιά γλεντοκόπια ἀνόητα καί ἀνούσια κηρύγματα φ ι γ ο ύ ρ α ς. ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ, γιά δάκρυα, ΚΑΙΡΟΣ, γιά  αὐτοσυγκέντρωσι καί περισυλλογή.

Εἶναι καιρός, γιά συντριβή, μπροστά στίς συμφορές, πού, μιά χούφτα Γραικύλοι, μιά χοῦφτα Ἐφιάλτες καί ΠήλιοΓούσιδες, δημιούργησαν στήν πολυβασανισμένη μας Πατρίδα. ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά ἀγωνισθοῦμε καί νά ὑπερασπισθοῦμε τά Ἰδανικά καί τίς Ἀξίες μας. ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά ἐπιστρέψουμε στίς πατροπαράδοτες ἀρχές μας. Νά σεβασθοῦμε τίς αἰώνιες Ἀλήθειες. Νά βαδίσουμε ἐμπρός μέ σταθερότητα καί σιγουριά, μέ Πίστι στό Χριστό καί Ἀγάπη στήν Πατρίδα καί τή Χριστιανική Οἰκογένεια. Νά ἀπονείμουμε ΦΟΡΟΝ ΤΙΜΗΣ στούς Ἥρωες προγόνους μας προσφέροντας τά πάντα, γιά τήν Πατρίδα καί τή Λευτεριά. Η Ελλάς καί οἱ Ἕλληνες ποτέ δέν φοβήθηκαν Τίποτε καί Κανέναν. Σέ ὅλον τόν κόσμον,   ἀνά τούς αἰῶνες, προκάλεσαν τόν θαυμασμό, ἀλλά καί τόν τρόμο. Καίρια γεωγραφική ἡ θέσις της. Μέγας ὁ Πολιτισμός της  Ἐλλάδος! Ὕψιστο τό μεγαλεῖο της! Ἁπό τήν ἀρχαιότητα καί μέχρι σήμερα ΘΑΥΜΑΣΤΗ εἶναι ἡ ἀνδρεία τῶν Παιδιῶν της!

Εἶναι καιρός νά τιμήσουμε ‘Εκείνους πού θυσιάστηκαν γιά τή Λευτεριά μας. Νά διώξουμε ἀπό τόν ἱερό μας τόπο, ὅλους ἐκείνους πού ἐπιβουλεύονται τή Λευτεριά μας καί βλάπτουν τά ἐθνικά μας συμφέροντα. Αὐτό ἐπιτάσσει τό  Καθῆκον . Αὐτό ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ  τό ΧΡΕΟΣ. Αὐτό ὑπαγορεύει τό Δίκαιον. Νά ἑνωθούμε ὅλοι μαζί οἱ Ἑλληνες καί νἀ ἀγωνισθοῦμε, πάσει θυσίᾳ, γιά νά διαφυλάξουμε τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα, τήν ἀνεξαρτησίαν , τήν τιμήν καί τήν ἐλευθερίαν τῆς Πατρίδος τῶν Πατρίδων. Καί αὐτό ἀκριβῶς ζητοῦν ἀπό μᾶς οἱ  Ἥρωες τοῦ 21.    

Μόνον ἔτσι θά τιμήσουμε τήν μνήμην τῶν ἐνδόξων προγόνων μας. Μόνον ἔτσι θά ἑλκύσουμε τή Χάρι τοῦ Θεοῦ. Μόνον ἔτσι ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός, ἡ Θεοτόκος, θά σκεπάσῃ μέ τή Χάρι καί τήν προστασία της τό Εὐλογημένον Ἔθνος μας καί θάστέψῃ μέ ἐπιτυχίες κάθε δίκαιο ἀγῶνα μας!

 

 

Ἡ Παραβολή τοῦ Ἀσώτου (Λουκ. ιε΄11-32).

 

 

«Τό Εὐαγγέλιον τῶν Εὐαγγελίων».

Ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, μέ στοργή καί τρυφερότητα, πλησιάζει, ταπεινά, ἀθόρυβα, κάθε πονεμένο, κάθε τραυματισμένο ἀπό τήν ἁμαρτία, ἄνθρωπο καί θεραπεύει τά τραύματά του. Πλησιάζει ὅλους ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς καί καταφρονημένους καί προσπαθεῖ, μέ τόν ζωοποιόν Του λόγον, νά ἀπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά μᾶς ἀναστήσῃ ἀπό κάθε μας πτῶσι, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «Ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, νά φωτίσῃ τά σκοτάδια μας, νά καθαρίσῃ τή λάσπη ἀπό τήν ψυχή μας, νά μᾶς φέρῃ εἰς αὐτογνωσίαν καί εἰλικρινή, ἔμπρακτη μετάνοιαν, καί μᾶς ὁδηγήσῃ «εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων»(Ἀποκ. ζ ΄17). Προσπαθεῖ νά μᾶς ἐπανεισάγει εἰς τόν παράδεισο, νά κάμῃ τήν ψυχήν καί τήν ζωήν μας Παράδεισο.

Ὡς μαγνήτης Ἀγάπης, ὁ Ιησοῦς, μᾶς προσελκύει κοντά Του. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί ὅλοι οἱ τελῶναι καί οἱ  ἁμαρτωλοί τόν ἐπλησίαζαν σέ κάθε πόλιν ἤ χωρίον ὅπου ἐπήγαινεν, γιά νά ἀκούσουν τόν πανάγιον λόγον Του. Δέν πήγαιναν κοντά Του ἀπό περιέργεια, νά δοῦν τά θαύματά Του, ἀλλά τόν πλησίαζαν ἀπό εἰλικρινές ἐνδιαφέρον νά ἀκούσουν τήν διδασκαλίαν Του (Λουκ. ιε΄1) Ὅλοι κρέμονταν ἀπό τά χείλη Του καί διεκύρησσαν ὅτι «οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὅ ἄνθρωπος»( Ἰωάν. ζ΄46). Καί πραγματικά ἦταν καί εἶναι θεϊκός, θεραπευτικός ὁ λόγος του, τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία. «Ἐξεπλήσσοντο οἱ ὄχλοι ἐπί τῇ διδαχῇ αὐτοῦ· ἦν γάρ διδάσκων αὐτούς ὡς ἐξουσίαν ἔχων καί οὐχ ὡς οἱ γραμματεῖς» (Ματθ.  ζ΄ 28-29. Μάρκ. α΄22).

Οἱ γραμματεῖς ὅμως καί οἱ Φαρισαῖοι ἐγόγγυζαν ματαξύ τους καί ἔλεγαν ὁ Ἰησοῦς συναναστρέφεται, μέ πολλήν συμπάθειαν καί οἰκειότητα τούς ἁμαρτωλούς καί συντρώγει μέ αὐτούς καί ἔτσι ἀθετεῖ τήν Παράδοσιν τῶν πρεσβυτέρων. Ὁ Γογγυσμός τῶν ὑποκριτῶν αὐτῶν ἔδωκε ἀφορμήν εἰς τόν Κύριον νά τούς νουθετήσῃ καί αὐτούς καί ὅλους ἐμᾶς καί νά μᾶς διδάξῃ ὅτι, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού ἔγινε υἱός ἀνθρώπου, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, ἔρχεται στόν κόσμο νά σώσῃ τούς ἁματωλούς. Τονίζει ὅτι δέν ἔχουν ἀνάγκη ἀπό ἰατρόν οἱ Υγιεῖς, ἀλλά οἱ ἀσθενεῖς. Καί λέγει, διά παραβολῶν,  «ὅτι ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἦλθε ζητῆσαι καί σῶσαι τό ἀπολωλός»(Λουκ. ιθ΄10 πρβλ. καί Λουκ. ιε΄3-10).  Τονίζει ὅτι γίνεται μεγάλη χαρά στόν οὐρανό, γιά ἕναν ἁμαρτωλό, πού μετανοεῖ καί ἐπιστρέφει στήν Πατρικήν Ἑστίαν. Καί γιά νά καταστήσῃ σαφεστέραν καί περισσότερον καταληπτήν αὐτήν τήν ἀλήθειαν εἶπε καί τήν Παραβολήν τοῦ Ἀσώτου(Λουκ. ιε΄11-32).

Ἕνας ἄνθρωπος εἶχε δύο υἱούς. Παραβολικά ὁ Θεός εἶχε δύο υἱούς. Ὁ νεώτερος υἱός εἰκονίζει τόν ἀποστάτην, τόν ἁμαρτωλόν, πού φεύγει, ἀπομακρύνεται ἀπό τήν  στοργήν καί προστασίαν τού οὐρανίου Πατρός. Θεωρεῖ τήν ἀγάπη τοῦ Πατρός τυραννίαν. Καί  ζητεῖ μερίδιον ἀπό τήν πατρικήν περιουσίαν, μέ αὐθάδειαν, ὡσάν νά εἶχε δικαίωμα. Ἀπαιτεῖ  κάτι, πού ἀνήκει στόν Πατέρα.  Ὁ μικρότερος αὐτός Γιός, ζητεῖ Κάτι, γιά τό ὀποῖον δέν ἐκοπίασε, γιά νά τό ἀποκτήσῃ. Ὁ φιλόστοργος ὅμως Πατήρ μοιράζει τήν περιουσίαν Του. Ὁ Θεός δηλαδή ὡς Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ Ἀγαθοῦ χορηγεῖ καί εἰς τόν ἁμαρτωλόν, σ’ αὐτόν, πού ἀπομακρύνεται, παρέχει ἁπλόχερα ὅλα τά ἀγαθά Του,  ὅλα τά μέσα συντηρήσεως καί  ὅλα ἐκεῖνα τά πνευματικά καί ὑλικά χαρίσματα, πού ἄν αὐτά τά χρησιμοποιήσῃ καλά, θά μπορῇ νά εἶναι εὐτυχισμένος. Ὁ νεώτερος ὅμως, ἐπειδή δέν ἐκοπίασε, γιά τά ἀποκτήσῃ, δέν μπόρεσε καί νά τά ἐκτιμήσῃ. Ἔτσι μετά λίγες μέρες, τά μάζεψε ὅλα καί πῆγε σέ μακρινή χώρα καί ἐκεῖ διεσκόρπισεν ὅλην τήν περιουσίαν του «ζῶν ἀσώτως». Ἡ ἀσωτία, ἡ μέθη καί ἡ κραιπάλη καί ἡ ἄσωτη καί ἁμαρτωλή ζωή, ἡ κακή χρῆσι τῶν χαρισμάτων χωρίζουν τόν ἄνθρωπον ἀπό τόν Θεόν καί τόν βυθίζουν εἰς «ᾆδου βυθόν». Μακράν ἀπό τόν Θεόν ὁ ἄνθρωπος ἐξαχρειώνεται καί διαφθείρεται. Ἀφοῦ ἐδαπάνησε  ὅλην τήν περιουσίαν του, ἄρχισε νά ὑστερεῖται. Αὐτό συμβαίνει σέ κάθε ἄνθρωπο, πού χωρίζεται  ἀπό τόν Θεόν. Κυριεύεται ἀπό τά βρωμερά του Πάθη, ἀφήνει δηλ. καί μπαίνει ὁ Διάολος μέσα του καί τόν ὁδηγεῖ εἰς τήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν. Ὁ ἄσωτος τῆς Παραβολῆς ἀπό ἄρχοντόπουλο, ἔγινε χοιροβοσκός, Ἔγινε δοῦλος καί ὀ κύριός του τόν ἔστειλε νά βόσκῃ Χοίρους καί  ἐπιθυμοῦσε νά χορτάσῃ τήν πεῖνα του ἀπό τά ξυλοκέρατα πού ἔτρωγαν οἱ χοίροι καί κανείς δέν τοῦ ἔδιδε. Αὐτόν τόν ἐξευτελισμόν ὑφίσταται κάθε ἀμετανόητος ἁμαρτωλός . Αὐτός ὅμως ὁ ἄσωτος τῆς Παραβολῆς μέσα σέ αὐτήν τήν ἐξαχρείωσι «ἔρχεται εἰς ἑαυτόν». Περισυλέγεται, συναισθάνεται τήν ἁμαρτωλότητά του καί μετανοεῖ εἰλικρινά καί ἀποφασίζει νά ἐπιστρέψῃ εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν καί ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ :Συλλογίζεται  καί λέγει:Πόσοι μισθωτοί τοῦ Πατέρα χορταίνουν τό ψωμί κι ἐγώ πεθαίνω τῆς πείνας. Χάνομαι. εἶμαι ἄθλιος, ἀνάξιος, ἁμαρτωλός. θά ἐπιστρέψω ὡς ἄσωτος, ἀλλά μετανοιωμένος καί θά πῶ στόν Πατέρα μου: Ἥμαρτον εἰς τόν Οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου. Δέν εἶμαι ἄξιος νά καλοῦμαι Υἰός σου. Συγχώρησέ με καί δέξου με σάν ἕνα ἀπό τούς μισθωτούς σου!  Καί ἀμέσως ἐπραγματοποίησε τήν ἀπόφασί Του. Γύρισε μετανοημένος εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν. Καί ἐνῶ βρισκόταν ἀκόμη μακράν τόν Εἶδε ὁ Πατέρας καί ἔτρεξε καί τόν ἀγκάλιασε μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη καί τόν δέχθηκε  στή θέσι τοῦ Υἱοῦ, σάν νά μήν εἶχε φύγει ποτέ.

Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τό ἄπειρον ἜΛΕΟΣ ;

Ἄφωνοι  ἄς σταθοῦμε καί γονυκλινεῖς  ἄς δοξάσουμε τόν Κύριον τῆς Δόξης, Ἀνερμήνευτη εἶναι ἡ μακροθυμία καί ἡ Εὐσπλαγχνία Του ! ΜΑΚΡΟΘΥΜΕ ΚΥΡΙΕ ΔΟΞΑ ΣΟΙ!  

Εἶναι καιρός νά μιμηθοῦμε τήν εἰλικρινῆ μετάνοια τοῦ ἀσώτου καί νά ἐπιστρέψουμε στήν Πατρική Ἑστία. Εἶναι καιρός νά ἀφήσουμε τά ξυλοκέρατα τῆς ἀποστασίας καί νά γευθοῦμε τόν Μόσχον τόν σιτευτόν. Δέν μποροῦμε νά ἐξηγήσουμε τό Εὐαγγέλιον τῶν Εὐαγγελίων... Ὁ ἀνθρώπινος Νοῦς ἀργεῖ. Μόνον ἡ λατρευτική σιωπή μᾶς ἀπομένει. ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ  ΣΟΥ! ΚΥΡΙΕ ΔΟΞΑ ΣΟΙ!

Non finito

 

 

«ΕΓΩ ΕΙΜΙ Ο ΩΝ»(Ἔξοδ. γ΄14).

 

                     Ο ΠΑΝΤΩΝ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ.

«Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου ὁ ἐξαγαγών σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου,

 ἐξ οἴκου δουλείας. Οὐκ ἔσονταί σοι θεοί ἕτεροι πλήν ἐμοῦ

(πρό προσώπου μου) (Δευτερν.5, 6-7).

«Ἐγώ εἶμαι ὀ Κύριος καί Θεός σου δέν ὑπάρχουν γιά

σένα ἄλλοι θεοί , ἐκτός ἀπό Μένα. Μή φοβᾶσαι Ἐγώ

εἶμαι ἐδῶ γιά σένα. Ἐγώ νοιάζομαι γιά σένα, παιδάκι

μου. Ὑπάρχω γιά Σένα καί σύ γιά Μένα. Σύ εἶσαι δικός

μου καί ἐγώ εἶμαι δικός σου. Εἶμαι δίπλα σου, καί σέ φρουρῶ.

 Ἐγώ εἰμί ὁ Ὤν,  καί ὁ Ἦν  καί ὁ ἐρχόμενος ὁ Παντοκράτωρ. 

Δέν θά ἀφήσω τίποτε καί κανέναν νά σέ βλάψῃ.

 Ἐγώ εἰμί Κύριος ὁ Θεός σου, ὁ ἀεί Ὤν!

 

 Ναί, Κύριε, μόνον Σύ εἶσαι ὁ Κύριος καί Θεός μου.

Ἐκτός ἀπό Σένα δέν ὑπάρχουν γιά μένα ἄλλοι θεοί.

Σύ καί μόνον Σύ μέ ἐλευθερώνεις ἀπό  τή δουλεία καί

μέ σκεπάζεις μέ τή Χάρι Σου καί τή Δύναμί Σου!...

Ἡ Φωνή Σου, Κύριε, φωνή μεγάλη  ὡς σάλπιγγος,

ὡς φωνή ὑδάτων πολλῶν, ὡς φωνή βροντῆς μεγάλης

διαπερνᾶ τούς οὐρανούς τῶν οὐρανῶν καί ὅλα τά

ἡλιακά συστήματα καί εἰσέρχεται εἰς τά ἐσώτατα

βάθη τῆς ψυχῆς κάθε πιστοῦ καί ἐνισχύει, θάλπει,

παρηγορεῖ, θεραπεύει, ἀνιστᾷ καί μᾶς ζωοποιεῖ!

Ὤ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών, Κύριε,

Θεέ μου Παντοδύναμε «ἔρχου ταχύ», μήν ἀργοπορεῖς.

Λύτρωσέ μας ἀπό τούς παντοειδεῖς ἀοράτους καί

ὁρατούς ἐχθρούς  δαίμονες καί δαιμονανθρώπους!

Ἔλα , γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, ὥ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν

μου!  Ἔλα καί, ὡς πῦρ καταναλίσκον, καί κάψε...

Κάψε τά πονηρά καί τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας,

σκέπασέ μας, ὅπως πάντοτε, μέ τή Χάρι Σου!...

 Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ὁ Θεός μας καί μόνον Σύ εἶσαι

ὁ βοηθός μας  στίς θλίψεις μας. Ἐκτός ἀπό Σένα δέν 

 ἔχουμε καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανένα !...

Φώτισε τά σκοτάδια μας , καθάρισε τή λάσπη ἀπ’ τήν

ἄχαρη ψυχή μας  καί ἀξίωσον πάντας ἠμᾶς , Κύριε,

τούς  ἀναξίους δούλους Σου, νά Σέ ὑμνοῦμε, σύν τῷ

Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί νά σέ δοξάζουμε,

μέ τήν καρδιά μας ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας

Σου. Διότι Σέ Σένα τόν τριαδικόν Θεόν ἀνήκει ἡ τιμή,

ἡ Βασιλεία, καί ἡ Δύναμις, τό κράτος καί ἠ δόξα,

εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.ΑΜΗΝ.

 

 

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ

΄

ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚAΡΔΙΑ ΜΑΣ ΣΤΌ ΧΡΙΣΤΟ

Ζοῦμε σέ μιά σχιζοφρενική ἐποχή.  Δυό χιλιάδες καί πλέον χρόνια, μετά τόν Ἐρχομό τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ, ἡ ἀνθρωπότης  παραπαίει, δέν δέχεται τόν Ἀληθινόν Μεσσία, καί περιμένει τόν ψεύτικο, τόν Ἀντίχριστο, τόν Παγκόσμιο κυβερνήτη, τόν Μaetreya. Ὁ ἄνθρωπος «Οὐ συνῆκε». Δέν κατενόησε τήν τιμήν τοῦ· «κατ’εἰκόνα» καί «παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς»(Ψαλμ.48, 13,21). Ζῆ σάν κτῆνος καί πεθαίνει σάν κτῆνος. Ὁ Σίλλερ λέει ὅτι ὁ ἄνθρωπος, δέν στέκεται στόν συνάνθρωπόν του ὡς «ὁ Πλησίον», ἀλλ’ ὡς ἐχθρός ( der Mensch dem Menschen gegenueberstehet).  Ὁ Σαίξπηρ, στόν Μακβεθ, λέγει ὅτι:

 «Ζοῦμε σέ μιά ἐποχή, πού ὅταν βλάψῃς ἄλλον

 εἶναι πρᾶξι ἐπαινετή, καί ὅταν κάνῃς τό καλό,

οἱ πιό πολλοί σέ παίρνουν γιά τρελλό».

 Ὁ λόγος τοῦ Προφήτου Ἱερεμίου εἶναι διαχρονικός  καί περιγράφει ἄριστα καί τή συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς μας. Οἱ ἄνθρωποι διαπράττουν  ΔΥΟ πονηρά καί ὀλέθρια σφάλματα. α)«Ἐγκαταλείπουν τόν Θεόν καί β) ὀρύσσουν ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν» (Ἱερ. 2,13). Πετρῶσαν οἱ καρδιές. Ἐψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν.     

Γι’αὐτό

«εἶναι πικρό καί τό νερό πού πίνουμε,

καί τό ψωμί πού τρῶμε «ἄρτος ὀδύνης».

 Καί ἔτσι δημιουργοῦνται πολλά καί μεγάλα προβλήματα, πού ὁδηγοῦν στή καταστροφή τῆς ἀνθρωπότητος. Ἡ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ  ΚΡΙΣΙΣ π.χ. ἀπειλεῖ ὁλόκληρο τό περιβάλλον, ὁλόκληρο τόν πλανήτη.  Ζοῦμε σέ μιά ἐποχή ἀνατροπῆς τῆς Ἱεραρχίας τῶν Ἀξιῶν. ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ  νά καταστραφῆ  τό Σύμπαν, τό ἀνθρώπινον Γένος καί ὁλόκληρος ὁ φυσικός κόσμος. Καί δέν κάνουμε τίποτε γι’αὐτό. Καί ὄχι μόνον, ἀλλά συνεχίζουμε νά λατρεύουμε τά εἴδωλα καί νά  ἀδικοπραγοῦμε.

Σ’ αὐτήν τήν κατάντια ὁδηγεῖ ἡ τεχνολογική πρόοδος, ἡ ἀτομική ἐνέργεια καί τά  πολλά διαπλανητικά ταξίδια. Στρέφει ὁ Μανασσῆς καί τρώγει τίς σάρκες του, κατασπαράσσει τόν ἀδελφόν του, Πόλεμοι, θάνατοι, συμφορές. 

ΕΙΘΕ ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, νά ἀνοίξῃ τούς καταρράκτες τοῦ Οὐρανοῦ, γιά νά ξεπλύνῃ τίς ντροπές καί νά φέρῃ σέ συναίσθησι ὅλους μας!

Ἡ Ἑκκλησία τοῦ Θεοῦ καί ἡ ὁρθόδοξος Θεολογία καλεῖται νά σταθῇ εἰς τό ὕψος τῆς Ἀποστολῆς της καί μέ ψυχραιμία νά ἀντιμετωπίσῃ τήν κρίσι αὐτή καί τά προβλήματα, πού γεννῶνται καί νά φέρῃ σέ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑ τόν κόσμον, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται». Δικό της ἔργον εἶναι νά ἑνώνῃ τούς ἀνθρώπους μέ τό Θεό καί μεταξύ τους, «ἵνα οἱ πάντες ἝΝ ὦσιν». Ἕργον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησία καί τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας εἶναι νά διδάσκουν ὅτι αὕτη ἐστίν ἠ αἰώνιος ζωή: Νά γνωρίζουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τόν ΕΝΑ καί Μόνον  Ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλεν ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ (Ἰωάν.ιζ΄3). Νά διδάσκουν τούς ἀνθρώπους  τήν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ὥστε ὅλοι νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι»  στήν καθημερινή μας ζωή,  γιά νά μπορέσουμε νά λυτρωθοῦμε ἀπό τό σκοταδισμό. Ὑπάρχουν, δυστυχῶς, ἀνεγκέφαλοι, ἀντίχριστοι, πού  κυβερνοῦν τόν κόσμον  καί, μέ κάθε δόλιο τρόπο προσπαθοῦν νά ξεριζώσουν ἀπό τήν καρδιά μας τό Χριστό καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης. Δυστυχῶς, οἱ Ἀντίχριστοι, ἀνατρέπουν τήν Ἱεραρχία τῶν Ἀξιῶν. Ἡ Πίστις στό Χριστό, ἡ Ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τήν Οἰκογένεια, θεωρεῖται ρατσισμός, ὀπισθοδρόμησις, καί ὅτι οἱ ἀνωμαλίες καί ὅλες  οἱ διαστροφές,  θεωροῦνται ἰδιαιτερότητες καί πρόοδος. ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά καταλάβουν οἱ ἁρμόδιοι ὅτι: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, Η ΑΝΩΜΑΛΙΑ. ΕΙΝΑΙ  Δ Ι Α Σ Τ Ρ Ο Φ Η .

 ΓΑΜΟΣ π.χ. εἶναι ἕνωσις ἀνδρός καί γυναικός καί ΟΧΙ ἕνωσις δύο ὁμοφυλοφίλων, πού δέν γεννοῦν, δέν παράγουν, δέν διαιωνίζουν τό Γένος. Δέν μποροῦν νά εἶναι γονεῖς, διότι γονεύς σημαίνει γεννήτωρ, σημαίνει αὐτόν πού παράγει, αὐτόν, πού γεννᾶ.  Ὁ / Η   Ὁμοφυλόφιλος,πού δέν γεννᾶ, δέν μπορεῖ νά λέγεται γονεύς, γεννήτωρ. Οὔτε  ἔχει φιλτρον πατρικόν ἤ μητρικόν. Συνεπῶς δέν μποροῦν νά υἱοθετοῦν. Δέν ἀντικαθίσταται ὁ τίμιος γάμος, μέ τά «σύμφωνα συμβίωσης». Ἐάν ψηφισθῆ νόμος, πού νά ὀνομάζει γάμο  τήν συμβίωσι, εἶναι ἄδικον.Πολύ δέ περισσότερον ἄδικον θά εἶναι ἄν ἐπιτραπῆ ἡ υἱοθεσία ἐκ μέρους τῶν ὁμοφυλοφίλων. Αὐτό θά σημαίνει ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΙΝ τῆς ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑΣ. Καί δυστυχῶς, μέ δόλιο τρόπο, αὐτό προασπαθοῦν νά ἐπιτύχουν οἱ ἀντίχριστοι σήμερα. Θά τούς ἀφήσουμε  νά ἀφανίσουν τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό;  Τώρα εἶναι καιρός ἡ  Ορθόδοξος Ἐκκλησία καί ἡ Ὀρθόδοξος Θεολογία νά ἀρθοῦν εἰς τό ὕψος τῶν περιστάσεων. «Νά Παύσουν νά διϋλίζουν τόν κώνωπα, τήν δέ κάμηλον καταπίνοντες» (Ματθ.κγ΄24). Καί οἱ ἐκκλησιαστικοί ἄρχοντες νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τό κακόν Πνεῦμα τῆς ΦΙΛΑΡΧΙΑΣ,ΤΗΣ ΑΡΧΟΜΑΝΙΑΣ καί τῆς ρίζας πάντων τῶν κακῶν ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑΣ. Νά παύσουν νά κοστολογοῦν τά Μυστήρια, νά ἀφήσουν τά συγχωροχάρτια, νά ΤΑΠΕΙΝΩΘΟΥΝ καί νά ἑνωθοῦν εἰς Ἕν καί ὡς Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική ἘΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ νά ἀντιμετωπίσουμε τή λαίλαπα τοῦ Ἀντιχρίστου, πού ὀνομάζει τή Σατανοποίησι, ὡς Παγκοσμιοποίησιν. Διότι, Μόνον  ἐάν οἱ πάντες ἑνωθοῦμε εἰς  ἝΝ, θά μπορέσουμε νά ἀντιμετωπίσουμε καί νά λύσουμε σωστά τά προβλήματα, πού  δημιουργεῖ ὁ ἄνομος, ὁ Υἰός τῆς ἀπωλείας καί νά  πραγματοποιηθῇ ὁ Πόθος τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ «ἵνα οἱ πάντες ἕν ὦσιν». Καί τότε μόνον θά ἐπιτύχῃ καί ἡ Ὀρθόδοξος ΘΕΟΛΟΓΙΑ τήν ὑψηλή της ἀποστολή νά ἑνώσῃ τούς ἀνθρώπους μέ τό Θεό, ὥστε νά ἀνοίξουμε ὅλοι τήν καρδιά μας στό ΧΡΙΣΤΟ, Λατρεύοντες Αὐτόν μέ τήν καρδιά μας, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Καί, περιπατοῦντες «ἐν ἀγάπῃ», νά δοξάζουμε, νά  ὑμνοῦμεν καί  νά εὐλογοῦμεν ΑΥΤΟΝ, τόν Κύριον τῆς Δόξης. Διότι μόνον εἰς Αὐτόν  ἀνήκει ἡ βασιλεία, ἡ Δύναμις, ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό Κράτος, εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

Non finito.

   

 

                                                                                          

ΔΕΗΣΙΣ

 

ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟΝ

 

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός ἐλέησόν με! Σύ, ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, Σύ μόνον θέλεις καί μπορεῖς νά  μέ λυτρώσῃς ἀπό τόν ἀβάσταχτο πόνο, πού βαραίνει τήν ψυχή μου, ἀπό τόν Πόνο, πού μοῦ προκαλεῖ  ὁ πρόσκαιρος μέν, ἀλλά βαρύς καί  ἀφόρητος ἀποχωρισμός ἀπό  τόν ἀγαπημένο μου Γιό, ἀπό τόν Παναγιώτη μου. Γνωρίζεις, Κύριε ὅτι ὁ μικρός μου Γιός, ὁ συνταγματάρχης μου, ἦταν τό στήριγμά μου. Ὁ γλυκός του λόγος, βάλσαμο στά γηρατειά μου!...

Κύριε, μοῦ λείπει πολύ τό ἀγγελούδι μου. Καί δέν εἶμαι ὁ μόνος, ὅπως ξέρεις, πού ζῶ  αὐτόν τόν πόνο τοῦ ἀποχωρισμοῦ. Ὑπάρχουν πολλοί γονεῖς, πού ζοῦν τόν ἴδιο Πόνο. Κύριε, Σέ παρακαλῶ, γαλήνεψε τήν πονεμένη μας καρδιά, σήκωσε πάνω Σου καί τό δικό μας Πόνο... Μή μᾶς καταλογίσῃς τόν πόνο μας σάν ἁμαρτία ἤ ὀλιγοπιστία... Κύριε πιστεύω ὁλόψυχα ὅτι Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα,  τό Φρούριόν μας, τό Μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Πιστεύω, Κύριε, ὅτι θέλεις, ὡς Πανάγαθος  καί μπορεῖς ὡς Παντοδύναμος, νά μᾶς λυτρώσῃς ἀπό κάθε εἴδους πόνο καί ἀπό κάθε συμφορά, πού μᾶς ταλανίζει ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Πιστεύω καί ὁμολογῶ ὅτι , Σύ, πού σταυρώθηκες, ἀντί ἡμῶν σπεύδεις, Ἀγαθέ, καί συντομεύεις τίς μέρες τῆς θλίψεως καί παίρνεις κοντά Σου τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα. Μᾶς ἀνασύρης ἀπό τήν « ἰλύν βυθοῦ»,  εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί μᾶς Ὀδηγεῖς εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων», μᾶς  ἀπαλλάσσεις ἀπό τόν Πόνο καί χαρίζεις σέ ὅλους μας τήν αἰώνια Χαρά, τήν μακαριότητα. Ἀναπαύεις τίς ψυχές ὅλων μας ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος. Διό καί Σέ δοξάζουμε,   Κύριέ μου Ἰησοῦ,  Ὕψιστε Θεέ, γιά τίς  ἄπειρες φανερές καί ἀφανεῖς Εὐεργεσίες Σου! Συγχώρησέ μας, γλυκύτατέ μου Ἱησοῦ, γιά τόν Πόνο, πού νιώθουμε, ἐξ αἰτίας τοῦ ἀποχωρισμοῦ ἀπό τά προσφιλῆ μας πρόσωπα. Συγχώρησε, Κύριε καί μένα τόν ἀνάξιο δοῦλο Σου, καί θεράπευσε τή ματωμένη μου καρδιά. Μή με ἀποδοκιμάσῃς, ἀλλά μακροθυμῶν καί πρίν εἰς τέλος ἀπόλωμαι σῶσον με! Περιμένοντας, μέ λαχτάρα τό Θεῖον Κάλεσμα, ἀξίωσόν με, μέχρι τῆς ἐσχάτης μου ἀναπνοῆς  νά Σέ ὑμνῶ καί νά Σέ δοξάζω ἐν παντί τόπῳ τῆς  Δεσποτείας Σου. Διότι Σέ Σένα ἀνήκει ἡ δύναμις καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.